تار
تار سازی است قدیمی که صورت امروزی آن از زمان صفویه وارد موسیقی ایران شد و در زمان ناصرالدین شاه قاجار ساز برجسته و کاملی گردید. قسمت کاسه‌ی تار به دو قسمت بزرگ و کوچک تقسیم می‌شود که قسمت‌ کوچک آن نقاره نام دارد. روی کاسه نقاره، پوست کشیده شده که خرک ساز بر روی پوست تکیه داده می‌شود. نقاره از طرف بالا به دسته‌ی ساز وصل می‌گردد.
دسته یا گردن تار ۴۵ تا ۵۰ سانتی‌متد است و بر کناره‌های سطح جلویی آن دو روکش استخوانی چسبانده‌اند. دور دسته، دستان (پرده‌ها) با فواصل معین بسته پده‌اند. تعداد دستان در گذشته ۲۵ عدد بود، اما امروزه تعداد این دستان‌ها ۲۸ عدد می‌باشد. تار شش سیم دارد که از پاییتن قسمت کاسه شروع شده، از روی خرک عبور می‌کند. این سیم‌ها در تمام طول دسته کشیده می‌شوند و در پایان به داخل جعبه‌ی گوشی‌ها وارد شده، بر دور گوشی‌ها پیچیده می‌شوند.
سیم‌های شش‌گانه این ساز عبارتند از: دو سیم سفید در پایین که هم صدا کوک می‌شوند، دو سیم زرد که این‌ها نیز هم‌صدا می‌باشند، یک سیم سفید نازک به نام زیر، و یک سیم زرد به نام بم، که این دو سیم غالباً به فاصله‌ی یک اکتاو کوک می‌گردند. ففاصله‌ی سیم‌های هم‌صوت سفید نسبت به سیم‌های زرد غالباً چهارم و فاصله‌ی سیم‌های سفید نسبت به سیم بم معمولاً یک اکتاو یا هفتم می‌باشد. بدیهی است که کوک تار در دستگاه‌ها و آوازهای مختلف تغییر می‌کند. تار را با مضراب کوچکی که از جنس برنج و به طول تقریبی ۳ سانتی‌متر است می‌نوازند که برای راحت در دست قرار گرفتن آن، نیمی از نصف طول آن با موم پوشیده شده است. تار سازی است که نقش تک‌نوازی و هم‌نوازی - هر دو - را می‌تواند بر عهده بگیرد.
 
تار نوازی استاد جلیل شهناز